Een smeekbede aan de kalende voetballer

Onlangs werd in het TV programma De Wereld Draait Door Wesley Sneijder bezocht door Jakhals Frank. De Jakhalzen is een itempje waarin dertigers zich als tieners gedragen en nieuws in de kantlijn met een knipoog presenteren. Het puberale karakter van het filmpje werd nog eens onderstreept door Rafael van der Vaart die een plens water van een balkon op het tweetal liet neerdalen. Waarom Frank die dag nu juist bij Wesley Sneijder op bezoek was en hem een shirt van FC Utrecht aanbood is me eerlijk gezegd ontgaan. Wat wel opviel, was dat Wesley gedurende het interview een petje op had.
Ook Jakhals Frank had dit door en trok, guitig als hij is, het petje van Sneijder zijn hoofd om vervolgens welhaast verbaasd op te merken dat de sterspeler van Madrid kaal wordt. Sneijder keek weg van camera en interviewer en mompelde iets in de trant van  ‘ja,ja,ja’. Er bleef bijna niets van de bravoure van het talentvolle straatschoffie over. Toegegeven, Frank beschikt over een meer dan volle bos haar en ook zijn bakkebaarden zijn imposant te noemen, maar dat zijn dan ook de enige wapenfeiten die hij in de strijd kan gooien. Daarbij, Wesley had volmondig ‘Ja. Natuurlijk’ kunnen zeggen als hij maar een beetje historisch besef had gehad. Dan had hij namelijk geweten dat de grootste voetballer in de geschiedenis van de Maagdelijke Witten, Alfredo di Stefano, een schitterende kale kruin had. En dan niet zo’n kaalgeschoren criminelencoupe die begin jaren negentig uit Italië is komen overwaaien.

Welnee, Di Stefano liet de bebossing staan waar het groeide waardoor er een magnifieke band van oor tot oor ontstond. Een vleespet, zoals wel eens rond de Leidse amateurvelden wordt geroepen tegen minder getalenteerde kalende spelers. De bledder geeft goede spelers die hem met trots dragen een extra dimensie. Het is dan ook niet verwonderlijk dat Real Madrid begin jaren tachtig John Metgod als eerste Nederlandse speler naar Bernabeu haalde. Vaak wordt gezegd dat zijn sterke optreden in een interland tegen Engeland de doorslag heeft gegeven, maar ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat de opkruipende haarlijn de Spanjaarden heeft doen overtuigen.

Ik stel me zo voor dat de Madrileense supporters extatisch reageerden bij de schittering van de in zijn inhammen blikkerende stadionlichten die hen allen deed verblinden. Een nieuwe Di Stefano was opgestaan. Helaas voor hen bereikte John pas een aantal jaren later zijn topniveau bij Feyenoord. Metgod heeft met zijn niet geringe voetbalcapaciteiten en aerodynamische, maar natuurlijke coupe nooit uit de schaduw kunnen treden van Neerlands beste dunbehaarde voetballer Bertus de Harder; de linksbuiten die met snelle rushes en onnavolgbare bewegingen in Frankrijk al snel bijnamen verwierf als Le Bon Prince, Le Diable Frétillon, maar bovenal Le Devin Chauve – de Goddelijke Kale. Nog steeds is er niemand opgestaan die voldoende talent heeft met de bij behorende oor tot oor band om de status van De Harder enigszins te benaderen. Wellicht heeft het te maken met het feit dat dit kapsel een tijdlang in onmin is geweest. Als waren het Ajax supporters in het clubhuis van ADO zo nauwkeurig werd het hoofdhaar verwijderd van spelers als Jaap Stam en Clarence Seedorf.

Anderen, waaronder Dennis Bergkamp, hadden de pech dat de kaalslag zich niet voldoende doorzette tijdens de actieve carrière. Als er zich dan eens een speler aandiende die zich qua haardos kon meten met De Harder, Jopie Gall bijvoorbeeld, dan beschikte deze weer over te weinig talent. Gelukkig berichtten de media laatst over een Engels – Amerikaans onderzoek waarin geconcludeerd werd dat voetballers een groter risico lopen om kaal te worden dan leeftijdsgenoten die een kantoorbaan hebben. Tijdens de wedstrijd in een kolkend stadion stijgt het testosterongehalte van de spelers dusdanig dat ze na afloop van de wedstrijd van geluk mogen spreken dat ze nog wimpers hebben. Schijnbaar heeft dit te maken met territoriumdrift. Een kleinigheid waarmee onze verre voorouders zich bezighielden en ons daar in meer of mindere mate mee belast hebben.

Laat nu juist Wesley Sneijder behept zijn met een bovengemiddelde mate van territoriumdrift, getuige de middelvinger naar Ronald Koeman tijdens een wissel en het op het matje roepen van Van Persie over een vrije trap die toch echt voor hem was. Voorts is een vol Bernabeu stadion bij uitstek een locatie waar zelfs een X-chromosoom nog een testosteron shot van zou krijgen. Deze twee ingrediënten vormen tezamen een gerecht wat zowel de supporters van het Nederlands Elftal als die van de Koninklijken zal doen watertanden. Gezien de snelheid van haarwijken zal binnen twee jaar de opvolger van Bertus de Harder en Alfredo di Stefano zich presenteren. Met zijn welhaast majestueuze tred, machtige schot en het inzicht van een generaal, gekoppeld aan het markante kapsel zal Sneijder tot één van de allergrootste voetballers van de 21ste eeuw maken.
De ware goddelijke kale. Daarom vraag  ik je, Wesley. Nee, ik smeek je om die pet af te zetten, de tondeuses links te laten liggen en de natuur zijn beloop te laten. Iets mooiers kan ik me niet voorstellen. Hoewel, misschien dat Arjen Robben de kritieke haargrens ook binnen niet al te lange tijd zal bereiken. Of zou dat teveel van het goede zijn?